افرادی که این ۹ نشانه را دارند یعنی با کمبود محبت و بی توجهی در دوران کورکی بزرگ شده اند
تاریخ انتشار: ۴ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۳۹۹۹۸۱۶۱
بین تجربیات دوران کودکی ما و رفتار ما در بزرگسالی پیوند واقعی وجود دارد. اغلب، کسانی که در سال‌های جوانی احساس می‌کردند نادیده گرفته شده‌اند یا نادیده گرفته شده‌اند، رفتارهای خاصی را در بزرگسالی به همراه دارند.
به گزارش سرگرمی روز، در این مقاله، قصد داریم ۹ رفتار رایج را که اغلب توسط بزرگسالانی که در کودکی احساس نادیده گرفته شده‌اند نشان می‌دهند، بررسی کنیم؛ بنابراین اگر این شما بودید، یا می‌خواهید کسی را که ممکن است چنین تجربه‌ای داشته باشد، درک کنید، به خواندن ادامه دهید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
افرادی که در کودکی احساس می‌کردند نادیده گرفته شده اند، اغلب با احساس نامرئی بودن در بزرگسالی دست و پنجه نرم می‌کنند.
این حس دیده نشدن یا شنیده نشدن می‌تواند منجر به رفتارهای مختلفی شود که ممکن است در تلاش برای جلب توجه کردن خود، بیش از حد آن را جبران کنند.
این می‌تواند به عنوان صدای بیش از حد بلند یا برون گرا، همیشه زندگی طرف، یا دائماً به دنبال تأیید و توجه دیگران باشد.
آنها ممکن است برای اثبات ارزش خود تلاش زیادی کنند تا نشان دهند که واقعاً حاضر، ارزشمند و شایسته توجه هستند.
این الگو از تجربیات اولیه آنها سرچشمه می‌گیرد که در آن احساس می‌کردند نادیده گرفته شده اند یا به رسمیت شناخته نشده اند. شناخت این رفتار اولین قدم برای درک و پرداختن به آن است.
۲) مبارزه با عزت نفسمن این را در زندگی خودم نیز یافته ام. وقتی بزرگ شدم، اغلب احساس می‌کردم که افکار و احساساتم کنار گذاشته شده‌اند، که باعث شد به ارزش خودم شک کنم.
به عنوان یک بزرگسال، متوجه شده ام که این منجر به مبارزه دائمی با عزت نفس من شده است. با وجود دستاورد‌های من، همیشه صدای کوچکی در پشت ذهن من وجود دارد که ارزش و توانایی‌های من را زیر سوال می‌برد.
این برای کسانی که در کودکی احساس می‌کردند نادیده گرفته شده اند غیر معمول نیست. ما تمایل داریم این کمبود توجه را به عنوان بازتابی از ارزش خود درونی کنیم. این می‌تواند منجر به این شود که همیشه به دنبال تأیید دیگران باشید و با هر نوع انتقادی احساس شکستگی کنید.
درک کنید که این یک رفتار عمیقا ریشه دار است و ایجاد عزت نفس به زمان و صبر نیاز دارد. اما تشخیص اینکه از کجا سرچشمه می‌گیرد، اولین قدم مهم به سوی شفا است.
۳) ایجاد تمایلات کمال گراکودکانی که احساس می‌کنند نادیده گرفته شده‌اند، ممکن است برای رسیدن به کمال به عنوان راهی برای جلب توجه و اعتباری که می‌خواهند تلاش کنند. این می‌تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد و در نتیجه تمایلات کمال گرایی ایجاد شود.
آیا می‌دانستید که کمال گرایی اغلب با اضطراب و افسردگی مرتبط است؟ این به این دلیل است که فشار مداوم برای کامل بودن می‌تواند منجر به احساس شکست مداوم شود، زیرا استاندارد‌های تعیین شده اغلب دست نیافتنی هستند.
بزرگسالانی که در کودکی نادیده گرفته شده‌اند، ممکن است انتظارات غیرواقعی بالایی از خود داشته باشند و زمانی که این استاندارد‌ها را برآورده نمی‌کنند، بسیار انتقادپذیر هستند.
درک این موضوع می‌تواند به ما کمک کند نسبت به خود و دیگرانی که این رفتار‌ها را از خود نشان می‌دهند، دلسوزتر باشیم.
۴) مشکل در ایجاد روابطافرادی که در کودکی احساس می‌کردند نادیده گرفته شده اند، اغلب در ایجاد و حفظ روابط مشکل دارند.
این بیشتر به این دلیل است که آنها با اعتماد و صمیمیت دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها ممکن است دائما نگران نادیده گرفته شدن یا نادیده گرفته شدن دوباره باشند و این باعث می‌شود مراقب و محتاط باشند.
از سوی دیگر، ممکن است بیش از حد به روابط خود وابسته شوند، به دنبال اطمینان دائمی از ارزش خود و ترس از رها شدن هستند.
پیمایش روابط می‌تواند برای این افراد چالش برانگیز باشد، اما با آگاهی و درک، آنها می‌توانند در جهت ایجاد ارتباطات سالم‌تر کار کنند.
۵) حساسیت بالا به طردطرد شدن ممکن است برای هر کسی سخت باشد، اما برای کسانی که در کودکی احساس نادیده گرفته شدن می‌کردند، می‌تواند بسیار دردناک باشد.
آنها ممکن است رد شدن را به عنوان تأیید عمیق‌ترین ترس‌های خود درک کنند - اینکه آنها مهم نیستند یا ارزش توجه ندارند. این می‌تواند منجر به یک واکنش تدافعی بیش از حد حتی در برابر موارد جزئی شود.
این حساسیت زیاد نسبت به طرد شدن ممکن است باعث شود آنها از موقعیت‌هایی که در معرض طرد شدن هستند اجتناب کنند و فرصت‌ها و تجربیات آنها را محدود کند.
آگاهی از این حساسیت اولین قدم به سوی یادگیری روش‌های سالم‌تر برای مقابله با طرد شدن است.
۶) اشتیاق برای اطمینان دائمیدر اعماق وجود، بسیاری از ما کودک را در درون خود حمل می‌کنیم. کودکی که احساس می‌کرد مهم نیست، نادیده گرفته شده و نادیده گرفته شده است. این کودک درون مشتاق تایید و تاییدی است که هرگز دریافت نکرده است.
در بزرگسالی، این می‌تواند به نیاز دائمی به اطمینان تبدیل شود. ممکن است متوجه شویم که در تصمیمات خود شک داریم، اقدامات خود را حدس می‌زنیم و به دنبال تأیید دائمی اطرافیانمان هستیم.
ما مشتاق این هستیم که بشنویم که کارمان خوب است، همینطور که هستیم کافی هستیم. این میل به اطمینان خاطر جای شرمندگی ندارد. این فریادی از سوی کودک درون ماست و تصدیق آن گامی به سوی شفا و پذیرش خود است.
۷) بیش از حد برای جبرانمن همیشه موفق بوده ام. بالای کلاس، رئیس کمیته ها، همیشه برای چیز بزرگ بعدی تلاش می‌کند. در ظاهر، ممکن است جاه طلبی به نظر برسد، اما در عمق وجود، چیز دیگری بود.
مانند بسیاری از کسانی که در کودکی احساس نادیده گرفته شدن می‌کردند، متوجه شدم که از دستاورد‌ها به عنوان راهی برای به رسمیت شناختن و اعتبار استفاده می‌کنم. تحسین‌ها و تشویق‌ها به طور موقت خلاء ناشی از غفلت را پر کرد.
بیش از حد موفق بودن اغلب ترس عمیق از بی کفایتی را پنهان می‌کند. این یک تعقیب بی وقفه برای اثبات این است که ما شایسته هستیم، اهمیت داریم. مهم است که این رفتار را دقیقاً بدانیم و یاد بگیریم ارزش خود را از دستاوردهایمان جدا کنیم.
۸) ترس از رویاروییافرادی که در کودکی احساس می‌کردند نادیده گرفته شده اند، ممکن است در زندگی بزرگسالی خود دچار ترس از رویارویی شوند. این از نگرانی ناشی می‌شود که ابراز نارضایتی یا مخالفت ممکن است منجر به بی توجهی یا اخراج بیشتر شود.
آنها ممکن است خود را دائماً با دیگران موافق باشند، حتی زمانی که آنها واقعاً چنین احساسی ندارند، فقط برای جلوگیری از درگیری احتمالی.
این ترس از رویارویی می‌تواند مانع برقراری ارتباط باز و صادقانه در روابط آنها شود. درک اینکه این ترس از کجا نشأت می‌گیرد می‌تواند پله‌ای برای یادگیری نحوه ابراز وجود به شیوه‌ای سالم و محترمانه باشد.
۹) نیاز به کنترلاحساس نادیده گرفته شدن در کودکی اغلب می‌تواند منجر به نیاز شدید به کنترل در بزرگسالی شود. کنترل بر موقعیت ها، کنترل بر روابط، کنترل بر زندگی. این یک مکانیسم دفاعی است که از بی ثباتی و غیرقابل پیش بینی بودن دوران کودکی آنها نشات می‌گیرد.
میل به کنترل اغلب تلاشی برای محافظت از خود از درد نادیده گرفته شدن یا نادیده گرفته شدن دوباره است.
اما لازم است به یاد داشته باشیم که در حالی که می‌توانیم بر شرایط خود تأثیر بگذاریم، کنترل مطلق یک توهم است. یادگیری رها کردن و پذیرش عدم اطمینان می‌تواند منجر به یک زندگی سالم‌تر و متعادل‌تر شود.
کانال عصر ایران در تلگراممنبع: عصر ایران
کلیدواژه: افراد کودکی احساس نادیده نادیده گرفته شدن تواند منجر آن ها ممکن بیش از حد ارزش خود طرد شدن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۹۸۱۶۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مشکل کمبود پرستار با جذب نبرو حل نمی‌شود/ معیشت بزرگ‌ترین دلیل مهاجرت پرستاران
یوسف رحیمی معاون توسعه و مدیریت منابع انسانی سازمان نظام پرستاری کشوردر گفتگو با خبرنگار سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا در رابطه با مشکل کمبود پرستار اظهار کرد: اخیراً خبر‌هایی مبنی بر استخدام ۲۵ هزار نفر نیروی جدید در بدنه وزارت بهداشت منتشر شد که از این تعداد معمولاً ۴۰ تا ۵۰ درصد نیروی پرستارا است؛ یعنی چیزی حدود ۱۰ هزار نفر پرستار استخدام می‌شوند. با این حال استخدام نیرو نمی‌تواند مشکل کمبود پرستار را حل کند باید فکری اساسی برای بهبود شرایط و معیشت پرستاران شود.
وی ادامه داد: در مرحله اول باید وضعیت معیشت پرستاران را حل کرد که انگیزه کافی را برای ادامه کار در کشور داشته باشند؛ زیرا یکی از معضلات مهمی که اکنون با آن روبه روهستیم مهاجرت پرستاران است.
معاون توسعه و مدیریت منابع انسانی سازمان نظام پرستاری کشور افزود: اگر بخواهیم مشکل پرستاری را حل کنیم باید بتوانیم سالانه حداقل ۱۵ هزار پرستار طی ده سال آینده جذب کنیم تا شرایط بدتر نشود. با این وجود اگر بخواهیم در یک شرایط مطلوب قرارگیریم باید این عدد افزایش یابد.
رحیمی به مشکلات پرستاران اشاره کرد و گفت: بزرگ‌ترین مشکل و دلیل مهاجرت پرستاران معیشت و امنیت شغلی است. اگر پرستاران در ایران شغل، امنیت شغلی و درآمدی خوب که از پس هزینه‌های زندگی برآیند داتشه باشند، قطعاً مهاجرت نمی‌کنند. بیشتر پرستارانی که از کشور خارج شده‌اند نیرو‌هایی بودند که موفق به استخدام نشدند. سن آنها افزایش یافته و به دنبال یک ثبات شغلی بودند.
وی در پایان خاطر نشان کرد: حقوق پرستاران بسیار متفاوت است. پرستاران وزارت بهداشت میانگین ۱۴ تا ۱۵ میلیون تومان دریافت می‌کنند.
انتهای پیام/
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند